Prof. dr Joanna Muszkowska-Penson urodziła się w Warszawie 25 października 1921 r.

Jej ojciec, prof. Jan Muszkowski był bibliologiem i nauczycielem. Joanna wzrastała w atmosferze uwielbienia dla wolnej Polski. W drużynie harcerskiej nauczyła się cenić takie wartości jak lojalność, przyjaźń i obowiązek czynienia dobra.

W 1939 r., po niemieckiej inwazji na Polskę rozpoczynającej II wojnę światową, Joanna ukończyła liceum. W 1940 r. wstąpiła do podziemnego ruchu oporu i jako żołnierz Związku Walki Zbrojnej zaangażowana była w walkę z okupantem.

W marcu 1941 r. Joanna i inni żołnierze z jej oddziału zostali aresztowani przez Gestapo i osadzeni w więzieniu na warszawskim Pawiaku. Stamtąd, we wrześniu 1941 r. została wywieziona do obozu Ravensbrück. W obozie była świadkiem cierpień swoich współwięźniarek wytypowanych przez lekarzy SS do pseudo-medycznych eksperymentów. Ona sama przeszła w obozie tyfus oraz żółtaczkę.

Po wojnie ukończyła studia medyczne. W latach 1950- 1980 pracowała w Klinice Chorób Nerek Akademii Medycznej w Gdańsku. W 1976 r. otrzymała tytuł profesora nauk medycznych. Była cenionym wykładowcą. W latach 1980-1991 pracowała jako ordynator oddziału internistycznego w szpitalu wojewódzkim w Gdańsku. Była uwielbiana przez pacjentów za swoje poświęcenie.

W sierpniu 1980 r. wspierała strajkujących robotników Stoczni Gdańskiej, a następnie wstąpiła do „Solidarności”. Została osobistym lekarzem Lecha Wałęsy często służąc mu także za tłumaczkę. W czerwcu 1984 r. została aresztowana za kolportowanie opozycyjnych publikacji, lecz wkrótce ją zwolniono na skutek protestów i petycji. Nadal odważnie wspierała opozycję, a w maju i sierpniu 1988 r. jako lekarka służyła pomocą podczas strajków w Stoczni Gdańskiej i w Porcie Gdańskim.

W roku 1991 przeszła na emeryturę, po czym wyjechała do Glasgow, by tam zamieszkać przy córce. Powróciła do Polski w 2006 r. i podjęła pracę w biurze Lecha Wałęsy. Przyznano jej wiele odznaczeń państwowych oraz tytuł honorowego obywatela Gdańska.