Założenie i działalność Międzynarodowego Komitetu Ravensbrück.
Współpraca Ravensbruczanek z różnych krajów zaczęła się zaraz po wojnie. Występowały one wtedy jako świadkowie na licznych procesach przeciwko kierownictwu obozu. Od r. 1948 zaczęły się spotkania więźniów różnych krajów, na których toczyły się obrady o tym, jak urządzić przyszłe Muzeum i miejsce pamięci o obozie Ravensbrück.
W listopadzie 1956 r. odbyła się konferncja z delegatkami z 13-tu krajów, podczas której dyskutowano projekty artystów i plany dla przyszłego Muzeum. Zaapelowano 1958 do wszystkich komitetów, żeby urządzono Międzynarodowe Muzeum w Ravensbrück. Prace te koordynował tymczasowy Międzynarodowy Komitet (1954 – 1959, pod przewodnictwem Renèe Mirande-Laval z Francji.
Komitet ten nie zbierał się więcej po otwarciu Narodowego Miejsca Przestrogi i Pamięci, pierwszego Muzeum i uroczystym otwarciu pomnika w r. 1959. Ale ponownie zaczął on swą pracę, kiedy rownież powstały międzynarodowe komitety drugich wielkich nazistowskich obozów. 3-ego kwietnia 1965 r. odbyła się w Brukseli (Belgia) konferencja o organizacji M.K.R, na której podjęto decyzję o wzkrzeszeniu pracy Komitetu. Na konferencji z okazji 20-tej rocznicy wyzwolenia przeprowadzono wybory i wypracowano Deklarację. Prezydentką wybrano P. Renée Mirande-Laval (Francja). Na współpracę w M.K.R zgodziło się wkrótce 17 europejskich narodowych komitetów. Siedzibą M.K.R stał się Paryż (Francja), a symboliczną siedzibą Ravensbrück. Przyszłe konferncje M.K.R miały się odbywać w poszczególnych krajach-członkach komitetów.
Urządzenie pierwszego Muzeum Ravensbrück było ponowną treścią obrad komitetu, wspólnie też podjęto decyzję. Idea, żeby w Muzeum – w byłym Bunkrze – poświęcono każdej narodowości jedną z cel, powstała już w latach 50-tych. Pomieszczenia te przekształcono dwa razy, istnieją one do dzisiaj. Następne kraje posiadają swoje Miejsca Pamięci: Albania, Belgia, Bułgaria, Francja, Grecja, Włochy, Jugosławia, Luksemburg, Niderlandy, Norwegia, Austria, Polska, Rumunia, Związek Radziecki, Hiszpania, Czechy, Węgry. Oprócz tego jedna cela poświęcona jest wszystkim narodom.
Od r. 1965 konferencje M.K.R odbywały się corocznie w poszczególnych krajach. Po dyskusji każdego problemu podejmowano decyzje, uchwalano rezolucje, informowano szeroką publiczność i różne międzynarodowe organizacje.
Oprócz wspólnych posiedzeń M.K.R z delegatkami narodowych komitetów odbywały się też inne międzynarodowe spotkania. Podług inicjatywy M.K.R odbyło się w lipcu 1967 r. w Berlinie spotkanie dzieci Ravensbrücka z Ravensbruczankami. Uczestniczyło w nim 350 osób z 11-tu krajów. Drugim nadzwyczajnym wydarzeniem było spotkanie 178-ciu więźniarek w Steinhaus/Semmering (Austria) w listopadzie 1974 r.
W 1979 r. wybrano w Ljubljanie (Słowenia) na prezydentkę Francuzkę Rose Guerin, a w roku 1999 w Mantui (Włochy) Francuzkę Annette Chalut.
W wielu krajach powstały narodowe komitety byłych więźniarek Ravensbrücka, niektóre Ravensbruczanki współpracują z organizacjami wszystkich byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Przeprowadzają one spotkania, organizują eksopozycje, czczą pamięć zamordowanych pomnikami w swoich krajach, jak np. w Paryżu, Amsterdamie, Brukseli, Warszawie i innych miejscach. Wydają też gazety, są w internecie.
Na jednej z konferencji M.K.R w r. 1971 w Warszawie i Krakowie po raz pierwszy dyskutowano sposób przekazywania historii o obozie Ravensbrück. Zajęły się tym byłe więźniarki, jak np. Erika Buchmann, Wanda Kiedrzyńska, Dagmar Hajková, Germaine Tillion i inne. Ta obszerna biblioteka liczy obecnie kilkaset publikacji.
Na posiedzeniu M.K.R w r. 1988 w Hamburgu powiadomiła Prezydentka Rose Guerin zebrane delegatki o tym, że M.K.R wyróżniono dyplomem honorowym Zjednoczonych Nacji jako „Rzecznika Pokoju”. Dyplom ten wręczono w imieniu Sekretarza Generalnego ZN Francuzce P. Cécile Lesieur 15-tego września 1987 r. w Nowym Jorku.
W lipcu 1991 r. odbyło się kolokwium na temat dziedzictwa kulturowego. M.K.R reprezentowały 3 delegatki. Delegacja zaproponowała, żeby Miejsce Przestrogi i Pamięci Ravensbrück zadeklarować „Europejskim Dziedzictwem Kulturowym”.
W maju 1991 r. dotarła do nas wieść, że w Ravensbrück przy „Drodze Narodów” Firma Tengelmann zamierza zbudować supermarket. Drogę tą, która kiedyś należała do terenu obozowego, budowały więźniarki. Fakt ten wywował wiele protestów w kraju i za granicą. Przybyła z tego powodu grupa byłych więźniarek dla przeprowadzenia rozmów z odpowiedzalnymi. We wrześniu 1991 r. odbyła się konferencja M.K.R dla inspekcji terenu byłego obozu koncentracyjnego po wycofaniu się stacjonującej tam Armii Radzieckiej. Podjęto wtedy decyzję o przywróceniu pierwotnego stanu obozu.
W wyniku tej dyskusji wyjaśniła się niewiadoma przyszłość Miejsca Pamięci. 1-ego stycznia 1993 r. powstała Fundacja Miejsc Pamięci Brandenburga. M.K.R współpracuje w Radzie Doradczej Fundacji (RDF). Crtonkami RDF aktualnie sa: Ambra Laurenzi (Wlochy), Hanna Nowakowska (Polska) i Jeanine Bochat (Niemcy)
Porady M.K.R zajmują się organizacją imprez i problemami życia Ravensbruczanek. Wynikiem tego są relacje z różnych krajów, np. o pracy z młodzieżą i na inne tematy.
Członkowie M.K.R są bardzo uważani, nagradza się ich wysokimi odznaczeniami, odgrywają oni poważną rolę w demokratycznym rozwoju swych krajów. Fakt, że są one kobietami obozu Ravenbrücka, odgrywa przy tym szczególną rolę.
Dr. Bärbel Schindler – Saefkow, generalnij sekretar MKR 2002 - 2019