Barbara Piotrowska, z domu Stachowicz, urodziła się w 1935 roku we Lwowie. Ojciec Antoni Stachowicz, inżynier, był starszym asystentem na Politechnice Lwowskiej oraz pracował w Polskim Radiu. Matka, Marta Stachowicz, była księgową. W kwietniu 1939 roku, Ojciec wraz z rodziną został służbowo przeniesiony do Warszawy. Tam rodzinę zastała wojna. Podczas Powstania Warszawskiego rodzina Barbary, jak większość ludności cywilnej Warszawy, została wygnana z domu rodzinnego, przeszła przez obóz przejściowy „Dulag 121” w Pruszkowie i została wywieziona do Niemiec – Barbara z matką została osadzona na początku października 1944r. w KL Ravensbrück. Barbara wspomina: “Nasz pociąg bydlęcych wagonów zatrzymał się w nocy. Było ciemno, ale mnie poraziły straszne światła reflektorów. Czekali już na nas SSmani z psami i kazano nam wyskakiwać z wagonów. Miałam dziewięć lat i byłam przerażona. Wszyscy musieli iść do wielkiego namiotu. Namiot był przeludniony, ale matka znalazła dla nas trochę miejsca z boku. Panowało wielkie zamieszanie i straciłyśmy kontakt z sąsiadami z Warszawy. Cały czas najbardziej bałam się, że w tym tłumie zgubię mamę. Po kilku tygodniach mamę ze mną oraz grupę innych matek z dziećmi wywieziono do innego miejsca, gdzie kobiety musiały pracować dla rolnika (Kleptow, w pobliżu Prenzlau). Rolnik był okrutny”. Po jakimś czasie kobiety zabrano do pracy w cukrowni (styczeń 1945). „Całymi dniami byłyśmy zamknięte. Miałyśmy zabawę: kto w krótkim czasie znajdzie na sobie i zabije najwięcej wszy.” …. Grupa kobiet i dzieci, a wśród nich Barbara, została wyzwolona przez Amerykanów pod Weimarem. „Wszystkie te przeżycia z okresu wojny naznaczyły moje życie. Ciągle we mnie żyją.” Ojciec zginął w KL Neuengamme (Hamburg) na początku grudnia 1944r.

Barbara z Matką wróciła do Polski, do zniszczonej Warszawy, w 1946r. – nie mając nic. Powrót do normalnego życia trwał wiele lat. Barbara skończyła szkołę średnią w 1953r., a dyplom na Politechnice Warszawskiej obroniła w 1959r., uzyskując tytuł mgr inż. mechanik precyzyjny. Pracę zawodową rozpoczęła w 1958r. w Głównym Urzędzie Miar w Warszawie. W czasie 40 lat pracy w tej instytucji była kierownikiem laboratorium i dyrektorem zakładu oraz działała w organizacjach społecznych, w tym w latach 1980tych w związku „Solidarność”. Jest autorką i współautorką kilku książek technicznych, wielu artykułów i referatów. Uczestniczyła w licznych konferencjach krajowych i międzynarodowych.

Po przejściu na emeryturę w 1998r. była jeszcze redaktorem technicznym w wydawnictwie Głównego Urzędu Miar. Ostatnie publikacje Słownika Biograficznego pracowników instytucji, których jest współautorką, zostały opracowane i wydane w latach 2007 i 2019. Uczestniczy w działaniach Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Barbara i jej mąż niedawno świętowali 60-lecie małżeństwa. Mają dwoje dzieci i czworo wnucząt. Ciągle mieszkają w Warszawie. Barbara Piotrowska wiele lat działała w Kole Byłych Więźniów KL Neuengamme, a dalej pracuje w Klubie Byłych Więźniarek KL Ravensbrück. Od 2016r. jest członkinią Międzynarodowego Komitetu Ravensbrück.